Hoe ik ben Gecreëerd.

The Story of Gabber Pa.  

1. Hoe ik ben gecreëerd...

Mijn ouders wilde een kind.

Natuurlijk als zoveel verliefde stellen. Wilde mijn ouders ook een kind, maar dat ging toch niet zo makkelijk.
Ik kwam er niet zo maar... 
Na dat me ouders lang geprobeerd hadden om mij te krijgen. Gingen ze naar de huisarts die ze vervolgens door stuurde naar het ziekenhuis (Rijnstate). 

Toen waren ze natuurlijk niet ze ver als nu. De doctoren waren zo door hun basis oplossingen heen. Het leek er na uit te zien dat het afgelopen was, maar van zelfsprekend kwamen de doctoren met oplossingen die nog in test fase zaten. Buiten het boekje natuurlijk. Ze kwamen met experimentele medicatie aan en zelfs met een aantal experimentele operaties. Na in totaal 22 experimentele medicaties & operaties. Waren ze dol blij, want me moeder was zwanger.

Me moeder werd natuurlijk nauwlettend in de gaten gehouden, door de doctoren in het ziekenhuis. De doctoren waren die 9 maanden bij elke afspraak weer zo opbeurend. Deze begonnen met het melden dat mijn ouders er maar vanuit moesten gaan dat ik geen benen zou hebben. Later deden ze er nog een schep boven op. Ik kon ook wel eens geen armen hebben. Lijkt me moeilijk balanceren...

9 Maanden later was ik er op 22 December 1977. Met armen en benen gelukkig. Ik was toen helemaal gezond verklaart. Ik was 53cm & woog 3300 gram. Geboren in het ziekenhuis Rijstate in Arnhem. En deed net zoals de meeste pasgeborene. Me ouders de kop gek schreeuwen, blèren, huilen, & veel luiers onder gepoept en plast.
Thuis aan de Sonsbeeksingel in Arnhem ging alles prima, groeide goed, kwam genoeg aan. Dus het constatatiebureau blij, maar helaas me ouders niet. Ik bleef maar blèren, dag en nacht. Volgens de doctoren & het constatatiebureau hadden me ouders pech. Ik zou een huilbaby zijn. Ze moesten er maar aan wennen, gaat vanzelf weer over. Wanneer?? Dat weten ze natuurlijk niet.

Hoe het huilen stopte.

Na 6 maanden ging alles prima, behalve dat ik me ouders nog steeds wakker hield. Ze eindelijk een nacht rust na zes maanden. Ik bleef bij me oma slapen. Konden ze weer ff aansterken. Voor ronde 2. Die nacht was me oma ook niet zo blij met me. Die kreeg ook weinig rust. Me oma was dus al weer vroeg op. Na dat me oma had ontbeten en haar koffie ophad. Probeerde ze nog wat rust te nemen, maar te vergeefs. Toen was ze er klaar mee en had iets bedacht. Dus me oma pakte aan het eind van de ochtend snert uit de pan. Die was inmiddels wel klaar na de hele nacht op het vuur gestaan te hebben. Toen heeft ze het vervolgens gemalen en gezeefd en in me fles gedaan. Met de intentie. Daar word hij wel rustig van. Natuurlijk liet ze hem wel eerst wat afkoelen in de koelkast. Duurde het niet zo lang voor hij afgekoeld was.

Ik had de fles zo leeg. Ik viel vrij snel daarna als een blok in slaap, volgens me oma. Me oma was blij. Der was rust. 
Me ouders kwamen in de loop van de middag om me op te halen. Ze waren blij & verbaasd dat ik niet wakker was en aan het blèren. Maar toen ik s'avonds thuis om 23:00 uur nog onderbroken sliep. Zelf niet waker door de auto rit. Werd me moeder toch wel een beetje bezorgd. Dus die is vervolgens de hele nacht opgebleven en hield mij in de gaten. Dat ik bleef ademen. Ik werd s'ochtends rond 7:00 uur wakker. Natuurlijk weer beren honger, maar gelukkig had me oma snert mee gegeven. 

Ik bleek geen huilbaby, maar 6 maanden honger te hebben gehad. Daar kwamen ze gelukkig achter door me oma. Ik ben er nu nog dol op.
Het probleem was dat mijn ouders luisterde naar het constatatiebureau. Dus ze gaven precies wat ik volgens het constatatiebureau mocht hebben. Deze benadrukte ook altijd dat baby's niet meer mogen hebben.
Natuurlijk hadden de meeste mensen die toen bij het constatatiebureau werkte zelf geen kinderen, zoals nu nog steeds. 

Ieder ouder weet dat baby's een heel mooi mechanisme in zich hebben.
Geef je ze te veel? Dan krijg je het vanzelf terug op schoot, of in je nek of ergens anders.

Der was weer rust in de tent na 6 maanden. Tot dat ik 8 maanden oud en probeerde te gaan lopen. Dat ging natuurlijk met vallen en opstaan. Na flink geoefend te hebben en vaak op me kond gevallen te zijn. Kreeg ik het onder de knie, met hier en daar ff steunen. Zo steunde ik ook aan de grote poselijnen vazen die bij ons toen in de woonkamer stonden. Maar me ouders keken verbaasd dat ik met 9 maanden oud die vazen kon beuren. Als ik er even tegen had geleund. Begonnen ik ze op te beuren. Deze waren zwaarder dan ik toen woog. 

Mijn ouders moesten dus goed in de gaten houden dat ik daar mee ging slepen. Deze gebeurtenis gaven me ouders natuurlijk ook aan bij het constatatiebureau en doctoren. Na maten dit steeds vaker gebeurde en vervolgens ook deed bij de doctoren & het constatatiebureau. Was er natuurlijk tijd voor een onderzoekje. Daar zij doctoren immers gek op. 

Ze konden in eerste instantie niks vinden. Maar uit het belang van hun onderzoek, werd ik natuurlijk nog een aantal keer grondig onderzocht. Natuurlijk vonden ze wat. De doctoren zeiden dat ik een afwijking had tegen me ouders. Dus die schrokken gelijk, maar het viel allemaal reuze mee. Nooit problemen gehad met die afwijking meer profijt.
Ik bleek dus vanaf me geboorte als afwijking spieren te hebben die 2 keer zo dik waren dan als het  hoort. 

Dus net een jaar oud. 6 maanden ondervoed & al bestempelt met het afwijking. Tot heden dagen heb ik er de last nog niet van gezien. Of je moet eten als een last zien. Ik niet. Love it....
Alleen lastig voor me ouders dat ze sommige dingen vast moesten zetten of verwijderen. Ik gooide dan ook niet met duplo, maar met grotere dingen, zoals de vaas.

Verder verliep alles prima. Het eerste Jaar was weer voor bij en ik was weer 1 jaar oud.

Deel 2 volgd...